بشر در حال حاضر امکان ذخیره اطلاعات در یک مولکول یا حتی ذره اتم را نیز به دست آورده، اما این کار در شرایط محیطی بسیار دشوار (دمای صفر مطلق و عدم وجود فشار) ممکن است.

اما با تکنیک جدید می توان داده ها را با تراکمی مشابه در دمای محیط ذخیره سازی نمود و از حفظ آنها تا ۵۰۰ سال اطمینان داشت. در این تکنیک، به کمک یک سخت افزار موسوم به «scanning tunneling microscop» امکان برداشتن و یا جاگذاری اتم های هیدروژن در سطح نوعی از بافت سیلیکونی فراهم می شود. الگوهای به دست آمده در این فرایند برداشت و جایگذاری شرایط را برای ذخیره داده های باینری (۰ و ۱) را فراهم می کند. به لطف قطر بسیار کم اتم هیدروژن (نیم نانومتر) می توان داده ای معادل ۱۳۸ ترابایت را در یک اینچ مربع از حافظه SSD جای داد. برای مقایسه بد نیست بدانید که در این سطح از دیسک بلوری تنها ۱۲ ترابایت قابل ذخیره سازی است. بدین سان می توان تمام ۴۵ میلیون آهنگ موجود در سرویس آیتونز اپل را روی یک سکه ۲۵ سنتی جای داد.

تکنولوژی مورد بحث اما یک ایراد اساسی دارد و آن سرعت نوشتن داده ها است. ثبت ۸ بیت کد ASCII به این روش حدود ۱۱۰ ثانیه به طول می انجامد که به هیچ وجه با کندترین رایانه های امروزی نیز قابل مقایسه نیست. به طور حتم اگر تکنولوژی مذکور قصد دارد روزی روانه بازار شود، می بایست که به نحوی بر این مشکل بزرگ فائق بیاید.

مرکز بازیابی اطلاعات هارد امین پایتخت