یکی از مهمترین بخش های حافظه های سالید

حافظه های سالید یا همان SSD های اولیه بدون حافظه های کش (Cache) اولیه عرضه شدند؛

در نتیجه بر خلاف تصور اکثریت مردم DRAMless SSD ها محصولات جدیدی نیستند.نخست SSD های مصرف کننده بدون حافظه های DRAM راهی بازار شدند و به سرعت مشکلاتی در آنها دیده شد. به عنوان مثال بالا رفتن زمان تاخیر (Delay time) در اجرای دستورات ورودی و نقل آنها به خروجی و وجود اشتباهات در “کنترلر” از جمله مشکلاتی بود که حافظه های سالید DRAMless با آنها رو به رو بودند. اما باید گفت این حافظه ها بسیار حیاتی و مهم هستند؛ نه تنها به این دلیل که مشکلات گفته شده در بالا را به همراه دارند، بلکه افزایش سرعت، کاهش خطا (پروتکل هایی مانند ECC) و سامانه های حفاظتی نیز وابسته به DRAM ها خواهند بود.
بسته به الگوریتم نرم افزار/سخت افزاری تعامل به حافظه های کش متفاوت است. حافظه موقت (Cache) های DRAM حتی از NAND های داخل SSD نیز سریعتر هستند. این حافظه ها عملا Data را در بر نگرفته و به صورت رمزگذاری آدرس های هر بخش (District) از سالید را در خود جای می دهند. اما آدرس های District بر چه اساس و مبنی در کش ذخیره می شوند؟ یکی از الگوریتم های مورد نظر، اساس را بر روی بیشترین فراخوانی ها داده و بیشترین بلوک های حاوی اطلاعات که توسط کاربر یا سیستم عامل و یا نرم افزار فراخوانی می گردد را در خود ذخیره کرده و در فراخوانی های مجدد، به سرعت آنها را به مسیر خروجی هدایت می کند. در نتیجه SSD زمانی را برای جستجوی اطلاعات جدید صرف نکرده و کنترلر نیز با پهنای باندی با ترافیک کمتر در اختیار درایو قرار می گیرد.
دومین الگوریتم تعریف شده، خطایابی است. بسیاری از سامانه های رفع خطا در این درایوها بر اساس مانیتورینگ حافظه های DRAM به طور دائم صورت می گیرد. عدم وجود DRAM “تلورانس خطا” را به طور چشمگیری افزایش می دهد. در واقع، سیستم عامل دارای یک نقشه از آدرس های داده است که فکر می کند اطلاعات در آنجا ذخیره شده اند؛ این در حالی است که SSD نقشه فیزیکی خود را نشان می دهد.
از آنجایی که حافظه های DRAM از تراشه های NAND سریعتر هستند، در “گیت ترمینال” اولیت نخست را داشته و مستقیما به اینترفیس متصل هستند . در نتیجهممکن است از خود پرسید که دلیل عدم استفاده از آنها در درایو های SSD چه خواهد بود؟ از جمله این دلایل می توان به قیمت بالای تراشه های DRAM اشاره کرد. متاسفانه عدم آگاهی از حافظه های DRAM در SSD ها و تبیلیغات نه چندان جدی برندها در این زمینه، فاکتور وجود DRAM جهت انتخاب و خرید را به قعر جدول رسانده است. همچنین حافظه های کش DRAM تنها توسط چند برند محدود مانند Samsung، Micron و SK Hynix تولید می گردد و کمپانی های تولید کننده SSD حتی در صورتی که تراشه های NAND را توسط خود تامین نمایند، باز هم نیازمند استفاده از DRAM هایی هستند که توسط برند رقیب تولید می گردد! سومین علت، مصرف انرژی در DRAM ها است. این حافظه ها حتی از تراشه های NAND نیز انرژی بیشتری را تقاضا می کنند. با توجه به این دلایل برخی از تولید کنندگان تصمیم به حذف DRAM ها گرفته اند؛ چند روش پیشنهادی برای این حذف وجود دارد؛ به عنوان مثال می توان کنترلرهایی همچون Phison S11 را با مقداری حافظه (32 مگابایت) تراشه SRAM تولید کرد. سپس این حجم به عنوان یک کش فعال عمل نماید. اما از معایب این ایده می توان به ظرفیت پایین حافظه کش اشاره کرد.
تکنیک دیگر فشرده سازی ترجمه گر فلش بر روی لایه های نقشه هایی است که SSD جهت نمایش آدرس های داده از آنها استفاده می کند که اصطلاحا به این روش نیز HMB گفته می شود. اما این اقدام می تواند مقاومت SSD را کاهش دهد. با این تفاسیر حذف مطمئن حافظه های نهان یا کش DRAM از SSD ها به این زودی ها محقق نخواهد شد.